हैप्पी बर्थ डे टु यु

मंग्या सायकल वरून जात असतो .

आणि सायकल चे चाक म्हशीच्या शेनावरून जाते.

जवळच काही मुली उभ्या असतात.

त्या मुलीनी टाळ्या वाजवल्या आणि म्हंटले , ” ह्यापी बर्थ डे टु यु “

मंग्या थांबला

आणि उत्तर दिले , ” धन्यवाद , फक्त टाळ्या वाजवून भागणार नाही , तर केक पण तुम्हाला खावा लागेल “

मृत्यूनंतर

खमक्या मालतीबाई पेंटर पुढे बसल्या होत्या व पेंटर त्यांचे चित्र काढत होता. मधेच त्या पेंटरला म्हणाल्या ,"हे बघा, माझ्या चित्रात छान हिर्‍याची अंगठी, सुंदर नेक्लेस, अप्रतीम सुंदर मंगळसुत्र व अजुन काही दागीने दाखवता अलेत तर दाखवा."

"पण तुम्ही यातल कहिच घातलेल नाही." पेंटर म्हणाला.

मालतीबाई," तरिही दाखवा. मला माहितेय मी मेल्यावर हे नक्किच दुसर लग्न करणार तेंव्हा माझा हा फोटो बघुन ती यांना सुखाने जगु देणार नाही." 

खर्च कपात

नानासाहेब आपल्या बायकोला घेऊन दात काढायला डॉक्टर कडे गेले.
 नानासाहेब,"डॉक्टर, दाता काढायला किती खर्च येतो हो ?"
 डॉक्टर,"एक दात काढायला साधारण १००० रुपये लागतात."
 नानासाहेब,"एक हजार जरा जास्तच वाटतात."
 डॉक्टर,"होय ऍनेस्थेशिया द्यायचे ५०० व दात काढायचे ५०० होतात."
 नानासाहेब,"अजुन कमी होतात का बघाना ?"
 डॉक्टर,"ऍनेस्थेशिया न देता माझा एक विद्यार्थी हातोडिच्या सहायाने २०० रुपयात दात पाडुन देतो, चालेल ?"
 नानासाहेब बायकोकडे हात दाखवून,"हिचे दात काढायचे होते."

शिकाऊ

एका प्रसिद्ध मासिकासाठी काम करणार्‍या फोटोग्राफरला एकदा जंगलात लागलेल्या आगीचा चांगला फोटो काढायचा होता. त्याने बराच प्रयत्न केल्यावरही चांगला फोटो मिळेना, प्रत्येक फोटोत आग दिसण्या ऎवजी धुरच दिसायचा, तेंव्हा त्याने आपल्या संपादकांना फोनवरुन कळवले कि जंगलात आग लागली आहे व आगीचा फोटो विमानातुनच काढणे शक्य आहे तर लौकरात लौकर विमानाची व्यवस्था करा.
संपादक म्हणाले लगेच करतो तु विमानतळावर जा.
फोटोग्राफरला घाई झाल्याने त्याने विमानतळावर पोहोचल्यावर सोपस्कार पूर्ण केले व एका लहान विमानात जाऊन बसला व पायलटच्या जागेवर बसलेल्याला म्हणाला चल लगेच उडूया.
पायलटने विमान आकाशात नेल्यावर त्यांनी आगीच्या दिशेने ते वळवले.
फोटोग्राफर म्हणाल चल आता विमान जरा खाली घेऊन ३ ते ४ फेर्‍या मार.
पायलट म्हणाला," का ?"
फोटोग्राफर," मी फोटोग्राफर आहे, मला या आगीचे जवळून फोटो काढायचे आहेत."
"अरे बापरे, मला वाटले तुम्ही नविन ट्रेनर आहात व मला आज विमान कसे उतरवायचे हे शिकवणार आहात.",

कोलंबसला मराठी बायको असती तर

जर कोलंबसला मराठी बायको असती तर त्याला अमेरिकेचा शोध कधीच लागला


 नसता... कारण बायकोने विचारले असते...

 कुठे चाललात?

 कोणा बरोबर?

 कसे जाणार?

 ... काय शोधायला जाताय?

 इकडे मिळणार नाही का?

 नेहमी तुम्हीच का?

 मी इथे एकटी काय करू?

 मी पण येऊ का?



 कोलंबस: जाउ दे नाही जात...
  
 (फेसबुकवर हे पोस्ट करणार्‍या मित्राचे आभार. मूळ लेखक माहित नाही.)

१ रुपया कुठे गेला ????

३ मित्र जेवण्यासाठी हॉटेल मध्ये गेले.

 बिल आले ७५ रुपये.

 तिघांनी २५ ,२५, २५ रुपये काढून वेटर ला दिले.

 मॅनेजर ने ५ रुपये कन्सेशन देऊन त्यांना परत दिले.

  ...वेटर ने २ रुपये स्वताला ठेऊन , तिघांना १, १, १ रुपया परत दिला.

... म्हणजे प्रत्येकाला २४ रुपये पडले
 मग २४ + २४ + २४ = ७२+ वेटरचे २ = ७४
 मग १ रुपया कुठे गेला ????
उत्तर द्या?

होमवर्क लाइट

सर - homework का नाही केला?

 मुलगा - सर लाईट गेले होते.

 सर - मेणबत्ती लावायची मग..

 मुलगा - काडेपेटी नव्हती.

 सर - का?

 मुलगा - देवघरात होती.

 सर - घ्यायची मग.

 मुलगा - अंघोळ नव्हती केली.

 सर - का?

 मुलगा - पाणी नव्हत.

 सर - का?

 मुलगा - मोटार चालू होत नव्हती.

 सर - का?

 मुलगा - आधीच सांगितलं ना लाईट गेलेली म्हणून.... होमवर्क लाइट

गावातली पहिली तंदूर भट्टी !!!

बंडू : मास्तर , आज मी तुम्हाला प्रश्न विचारणार ?
 मास्तर : बर बाळा, विचार .
 बंडू : मास्तर ,मला सांगा आपल्या गावात पहिली तंदूर भट्टी कोणत्या धाब्यावर लावली..??
 मास्तर: अरे मला कस माहित ? हा काय प्रश्न आहे का ?
 बंडू: जर तुम्हाला आपल्या गावातली पहिली तंदूर भट्टी नाही माहित तर मग आम्हाला देशातली पहिली अणुभट्टी कुठे लागली हे का विचारता ....?
मास्तर : अरे गाढवा मी काय दररोज धाब्यावर जात नाही मला कस माहिती ?


बंडू : मग आम्ही काय दररोज अणुभट्टीवर जातो का शेकोटी शेकोटी खेळायला .........

हलाहल !

शेवंताबाईंसोबत लग्न झाल्या दिवसा पासुन बळवंतराव बायकोच्या स्वभावामुळे जीवनाला कंटाळले होते. रोज रोजच्या भांडणापासुन मुक्ती मिळावी या विचाराने ते एक दिवस भांडण चालू असतानाच तडक बाजारात गेले व विषाची बाटली घेऊन आले.

 बायको काही ऎकत नाही हे बघुन त्यांनी बाटली फोडली व गटागटा विष पिऊन झोपले. त्यांना वाटले झोपल्यावर विषाचा परिणाम लौकर होणार व त्रासही होणार नाही.

 दोन तासांनी बळवंतरावांना जाग आली हे बघुन पुन्हा शेवंताबाईंनी आपली टकळी सुरु केली,"तुमच कोणतही कामा असच असते. आता बघाना आज विष आणल पण काही फायदा झाला का ? ......................................."
                                                                                 आभार - दिनेश

काळ्या !

छोटी मुलगी दुकानदाराल विचारते,
 "काका तुमच्याकडे चेहरा गोरा करायची cream आहे का ?"
 दुकानदार -" हो आहे ना..."
 मुलगी - "मग लावत जा ना काळ्या, मी रोज किती घाबरते !!!"

एकाकी - एका बापाची कथा

नवे फूल संसारवेलीस आले, मिळाली जशी बातमी, धावला
सुखाला न काहीच सीमा अता बाप वेडावला फक्त वेडावला
तिथे वेगळे दुःख आहे नशीबी जरा कल्पनाही मनाला नसे
नवे फूल देऊन गेली लता, वृक्ष संसाररूपी न फोफावला

अता बाळ आईविना राहिला, त्यास सांभाळले पाहिजे हे खरे
कसे का असेना मुलाला तरी वाढवायास आता हवे हे खरे
'तिचे रूप मानू मुलाला अता' बाप बोले स्वतः शी, धरे धीरही
कसेही असो दैव, मानून ते माणसाने पुढे जायचे हे खरे

घरी बाळ आला, तशी सांत्वनाला किती माणसे लोटली त्या घरी
मुठी चोखता बाळ पाहून घे विस्मयाने घराला कितीदा तरी
रडू येतसे भूक लागेल तेव्हा, नसे त्यास आई, बिचाराच तो
जरी बाप होता, तरी माय ती माय, तृष्णा न भागेल पाण्यावरी

कधी दूध पाजा नि आंघोळ घाला, कधी झोपवा आणि जागे रहा
कशाने रडे, तो न झोपे कशाने, कसे खेळवावे मुलाला पहा
कितीही जरी लोक आले "बघू का" म्हणायास, काही क्षणांचेच ते
असा काळ काढून बाळास आता पुरे होत आलेत महिने सहा

लळा लागला त्यास, बापास त्याचा, अता सर्व मार्गावरी लागले
अता बाप कामासही जात होता, कुणी ना कुणी बाळ सांभाळले
जरा काळ आणीक गेला, अता बाळ बोलायला लागला बोबडे
तरी शब्द पहिलाच 'आई' निघाला, नि ऐकून ते बापही गलबले

अता खेळणी, गोष्ट काऊचिऊची, सुरू जाहली जेवताना मजा
धरा रे, पळा रे, करा गाइ आता, किती यायची खेळताना मजा
कुशीतून बापास तो बोबडे बोल ऐकावयाचा नि झोपायचा
मजा झोपताना, मजा जागताना, मजा सर्व ते पाहताना मजा

हळू काळ गेला जरासा पुढे, चार वर्षे पुरी होत आली अता
अता घातले त्यास शाळेत, इच्छा पित्याची फलद्रूप झाली अता
डब्याला बिचारा स्वतः लाटुनी बाप पोळ्या असे देत बाळास त्या
तसा रोजचाही स्वयंपाक शिकला, घराचा असे तोच वाली अता

कधीही न रागावला बाप पोरावरी, एकदाही न फटका दिला
बघे चित्र तो बायकोचे, रडे आणि सांगे कहाण्या मुलाच्या तिला
वही, पुस्तके, दप्तरे, खेळणी, सर्व संस्कार, अभ्यास चालू असे
कसासा तिच्यावीण तो काळ त्याने स्वतः एकट्याने असा काढिला

"कधीही न नेलेत हॉटेलमध्ये, कधीही न मी चित्रपट पाहिला
कधीही न मी बागही पाहिली, सर्कशीचा तसा योगही राहिला"
"तसा फार पैसा नसे" बोलला बाप "माझ्याकडे बाळ, सांगू कसे?"
बिछान्यात रात्री बिचारा रडे एकटा बाप, अश्रू छुपा वाहिला

उधारी करोनी पुरे लाड केले, कशीशी उधारी पुरी फेडली
स्वतःची दिली चार पैश्यात आणी मुलाला नवी सायकल घेतली
जरा ताप आला मुलाला कधी की पुरी रात्र जागायचा बाप तो
स्वतःची कधी प्रकृती पाहिली ना जरा तापता पाठही टेकली

सफारी मुलाला हवा याचसाठी दिली ट्रंक भगारवाल्यासही
सहल-वर्गणीला करे काम जास्ती पुन्हा येउनी सर्व स्वैपाकही
दहाव्वीस आले बरे गूण आता पुढे शिक्षणाला किती खर्च तो
करे नोकऱ्या तीन, कर्जे करोनी प्रवेशास दे देणगी बापही

कधी ऐकले, पोरगा बोलला वाक्य मित्रांपुढे एक खुश्शालसा
"कसे यायचे आज पार्टीस मी बाप माझा असे यार कंगालसा"
तसे वाक्य ऐकून, वाईट वाटून, पाणावली लोचनेही जरी
स्वतः औषधे टाळुनी देत पैसे मुलाला म्हणे 'जाच खुश्शालसा"

जशी लागली नोकरी त्या मुलाला सुखावून गेला तसा बाप तो
उभा राहिला आपला बाळ आता, जरा आपलाही घटे व्याप तो
म्हणे पोरगा एक मैत्रीण आहे, तिच्याशी अता लग्न लावून द्या
मनाशी म्हणे बाप, हा काय आनंद आहे, मनाला पुऱ्या व्यापतो

जसे लग्न झाले, घराला जराशी कळा चांगली यायला लागली
नवी सून होती किती लाघवी, बाप मानायचा पोरगी आपली
घराला तिने सजविले, सर्व कामे बघू लागली एकट्यानेच ती
मुलाला उरे स्वर्ग बोटांवरी पाहुनी लाडकी बायको आपली

तशातच घरी पत्र आले मुलाला, नव्या नोकरीचे, मनासारख्या
पगारात होती किती शुन्य जाणे, सुवीधा न त्या मोजण्यासारख्या
म्हणे पर्वणी जाहली, बाप बोले, समाधान ती सूनही पावली
पुढे बाळ बोले अशी पाहिजे, नोकऱ्या त्या नको 'भारतासारख्या'

कळेनाच बापास की काय बोलून गेला असे पोरगा आपला
जराश्यात ते स्पष्ट झाले नसे नोकरी येथली, बाप खंतावला
"नको रे मुला, का कशाला उगी जायचे त्या तिथे, काय आहे तिथे?"
परंतू सुनेने मुलाचीच बाजू जशी घेतली, तो म्हणू लागला

"मुलांनो, अरे मी कसे यायचे त्यातिथे, जन्म माझा असे येथला"
मुलाने शिसे ओतले, कान जाळून तो शब्द बापाकडे पोचला
"तुम्हाला कुठे यायचे त्यातिथे, त्यातिथे फक्त आम्हीच जाणार हो"
असे वाक्य ऐकून, आधार शोधायला लागला, बाप तो मोडला

रडू थांबता आज थांबेचना, बाप बोले "नकारे, नका जाउ की"
"कसेही असो आज उत्पन्न, आपण सुखाने घरी आपल्या राहु की"
म्हणे पोरगा "अल्पसंतुष्टता हीच तुमची सदा भोवली आजवर"
तरीही बिचारा म्हणे बाप "जाऊ नका रे, कुठेही नका जाउ की"

"अरे एकट्याने कसे मी जगावे, मला सांग तुमच्यामुळे मी जगे"
"न आई तुझी राहिली, सांग पोरा, कसे एकट्याने जगावे म्हणे? "
मुलाला, सुनेला न काहीच होते, निघालेच ते दूरदेशाकडे
पुरी तीन वर्षे अता जाहली, बाप आता इथे एकट्याने जगे

कधी जाग येते, जणू बाळ रडले, असे वाटते, तो रडू लागतो
कधी घास काऊचिऊचा न चाले, असे वाटते, तो रडू लागतो
कधी सर्कशीला न पैसेच उरले, असे वाटते, तो रडू लागतो
कधी सायकल घेतली, छान झाले, असे वाटते, तो रडू लागतो

कधी घेतलेल्या सफारीत चाले, असे वाटते, तो रडू लागतो
कधी देणगीचे पुरे कर्ज झाले, असे वाटते, तो रडू लागतो
कधी एक पार्टीस पैसे पुरवले, असे वाटते, तो रडू लागतो
कधी वाटते मूल झालेच नाही, असे वाटता तो रडू लागतो

अता प्रकृती साथ देते कुठे, आज कोणीच नाही बिचाऱ्यास त्या
पुरा जन्म वायाच गेल्यापरी भावना व्यापणारी बिचाऱ्यास त्या
कधीही नका यार आधार काढू पित्याचा कुणी, एवढेसे करा
कथा आठवा एवढी, द्या समाधान, आणीक शांती बिचाऱ्यास त्या

                                                                                     आभार -मुन्ना बागुल

आई हा शब्द आहे का ?

एकटीच आहे मी अता...
पण कोणाशी बोलू मी काही,
भेटतात लोक येता जाता..
पण तू भेटत नाहीस मला आई. . .

आतुरतेने वाट बघते मी तुजी अता,
घरट्यात अता एक चिमनी आली,
डोळ्यात भरला आहे पाण्याचा साथा,
पण तुजी परतीची वाट आहे का आई. . .


आली मला उचकी अता,
असे वाटे की तू आली..
अंधाराला एकटक पाहता,
माजा उजेड आहेस तू आई. . .

काही गोष्टी कलू लागले आहे अता,
विनाकारण देवाने खुपच केली घाई..
देवाकडे निरागसपने पाहता,
देवाने का हिरावून घेतली माझी आई. . .

थांबू लागली आहे मी चालता चालता,
एकटीच चालत आहे मी पायी,
बाकीच्या पालकांना पाहता,
वाटे, असेल का त्यात माझी आई. . .

घरात जेवत आहे मी अता,
पण माझ्या पोटात भूकच नाही..
प्रत्येक ख़ास खाता खाता वाटे,
मला प्रेमाने जेवण भरव ना आई. . .

पूर्ण केले मी माझे GRADUATION अता,
पण नाही आली मी पहिली..
कुठे कुठे चुकते मी अता,
मला प्रेमाचे धपाटे देऊन एकदा शिकव ना आई. . .

एक मुलगा आवडतो मला अता,
तो दिसतो एकदम सही..
लग्न करणार आहे मी अता,
वरुनच आशिर्वाद देशील ना आई. . .

या जगात नाहीस तू अता,
पण तुझी आठवन मला सतत आली..
आयुष्याचे गोड गीत गाता,
तू नसण्याचे खुप दुःख आहे आई. . .

तुला मी माफ़ नाही करणार मी अता,
देवा कड़े जायची का केलीस तू घाई..
निघून गेलीस तू अचानक काही न कलवता,
ये सांग ना कशी दिसतेस तू फ़क्त माझी आई. . .

घाबरू नकोस तू अता..
छानपने संभाळते जीजू आणि ताई,
तू हळूच आम्हाला पाहतेस ना..
स्वर्गातुन सुट्टी घेउन आम्हाला भेटायला ये ना आई. . .

.............................................. प्रणय परब

माझे बाबा....

होता माझ्याकडेही कधी काळी एक चांदोबा,
शांत निर्मळ प्रेमाचा सागर असलेले माझे बाबा...
सीमोलघंन करुन आल्यावर आम्हाला ओवाळणारी आई,
आमच्या कुटुंबावर सदा वरदहस्त ठेवणारी अम्बेजोगाई...

छानसं सजलेलं होतं आमचं छोटसं घरकुल,
आई-बाबांच्या संसारवेलीवरचं मी प्राजक्ताचं फ़ुल...
निरभ्र आकाश निमिषात झाकोळावं तशी अवचित द्रुष्ट लागली,
भर दुपारी आईची किंकाळी ह्रुदयाला चिरा पाडत गेली...

अफ़ाट जगात आम्हाला सोडुन बाबा दुर निघुन गेले,
प्रेम करण्याची दैवी देणगी जाताना माझ्यात रुजवून गेले...
त्यांनी केलेले संस्कार मी आजन्म जपणार आहे,
त्यांची निशाणी - ही कळी मी जीवनभर फ़ुलवणार आहे...

.................................................. प्राजक्ता

आई

निळे निळे आभाळ इथे हिरवी हिरवी ही वनराई
प्रकाशाच्या वाटेवरती जीवन इथले गात राही ।
उंच इमारती, भव्य दालने लखलखते ही निशा देखणी
छमछम करिते लक्ष्मी, आणिक जीवन होते एक रुबाई ।
फेस उसळे चषकांमधूनी मदिर संगीत गुंजे कानी
खळखळणाऱ्या हास्यरवाने हर्ष माईना मनातूनी ।
दमल्या थकल्या वाटसरुला,पण थांबण्यासही इथे मनाई तया मिळेना एक कोपरा
क्षणाक्षणाची इथेच घाई मिटता डोळे, समोर माझ्या इवले इवले घरकुल येई
ओढ लावी मनास माझ्या मायेची ती मऊ दुलई ।

मिणमिणता प्रकाश देते देवघरातील एक समई
दरवाजातून वाट निरखिते थांबून राहे माझी आई ।
                                                                   आभार - मी मराठी ब्लोग

शेवटी एका प्रश्नाच उत्तर दे आई...

सोन्याचा चमचा तोंडी घेऊन जन्मलेली तू
इथ मात्र चमच्यापासून संसार उभा केलास?
वीस बाय वीस च्या किचनमधे वावरणारी तू
इथ मात्र दहा बाय बाराच्या चौकटीत रममाण झालीस?

सुखाच्या पलीकडच्या विश्वाची सोबतीण होतीस
इथ तडजोडीलाच सुखाचा आकार दिलास?
हाती घेतलेल काम पूर्ण कराव अस सांगणारी तू
आम्हाला मात्र अर्ध्या प्रवासात सोडून गेलीस?

जन्मभर थोरामोठ्याना आधारस्तंभ वाटलीस
तुझ्या लाडक्या चिमण्याना मात्र निराधार करून गेलीस?
जन्मभर जिद्दीने जगालीस
त्या मृत्युपुढे मात्र हतबल झालीस

आपल्या लाडक्यांसाठी कष्टाच ओझ वहात राहिलीस
त्यांच सुख अनुभवायला का थांबली नाहीस?
खाच खळग्यातून अवघड वळणावरून बाबाना पुढे आणलस
पायवाट सोपी दिसू लागताच मागे का वळलीस?

कष्टापासून दूर ठेवणार होतीस ना आम्हाला
मग या कोवळ्या खांद्याना तुझ ओझ उचलायाचे कष्ट का दिलेस ?
माझे एवढे प्रश्न अनुततरीत ठेऊन गेलीस
शेवटी एका प्रश्नाच उत्तर दे आई

तू एवढी चांगली का होतीस  a
की त्या ईश्वरालाही प्यारी व्हावीस?

घरापासून दूर ........

मी घरी कीतीही दिवसभर दंगा केला
तरी मला आई थोपताल्याशिवय कधीच झोपली नाही
घरापासून दूर म्हणुनच आता कदाचित
शांत झोप कधी लागलीच नाही.

कुणी वीचारते "तुला घरी जाऊस वाटत नाही"?
कसा सांगू त्यांना घरातून निघताना
आईला मारलेली मीठी सोडवत नाही.

आई तू सांगायची गरज नाही
तुला माझी आठवण येते
आता माझ्यासाठी डब्बा करायचा नसतो
तरीही तू सहा वाजताच उठतेस.

तुझ्या हातचा चहा तुझ्या हातची पोली
तुझ्या हातची माझी न आवडती भाजी खायला
आजही जीभ आसुसली.

घरापासून दूर .......
आई जग खुप वेगले आहे
तुझ्या सावलीत अगदी बिनधास्त होतो
आता रानागानत उन आहे

तू आपल्या पील्लान साठी
सगला केलस एक दीवस पिल्लं म्हणाली
आई आता आम्हाला जायचय
आंनी तू त्यांना जाऊ दीलस
आई तू इथे नाहीस
बाकी माझ्याकडे सगळे आहे
घरापासून दूर
जग खुप वेगले आहे.

-- अनामिक कवी

गोळाबेरीज .

असाच आज विचार करत बसलो माझ्या आजवरच्या जीवनाचा गोळाबेरीज मांडायला बसलो माझ्याच आयुष्यातील शब्दफुलांचा ...बेरजेत सगळे माझ्या गोळेच गोळे आले ...कसेही सोडवले तरी,गणित माझे उणेच आले ...करू तरी काय मी,माझी काय चुक ...प्रत्येक गोष्टीला आज इथे एक नवा लुक काल जे सोपे होते,तेच आज कठीण झाले कठीण का झाले शोधता शोधता आयुष्य माझे शून्य झाले..... कळले जेव्हा शून्यातच धावतोय अर्थच माझ्या जीवनाचे सारे तेव्हा अर्थहीन झाले ...उपदेशांच्या भडिमारांचा पिरयामिड रचला लोकांनी ...शपथेवर मला आणि अपेक्षांनाही जगवला लोकांनी ...पण साला पिरयामिड पत्त्यांचाच डोलारा निघाला ...माझ्याच खांद्यावर अपेक्षांचा तेव्हा छानपैकी'जनाजा'निघाला... पण मित्रांनो, तेव्हाही तिथे एक कुणीतरी नाचत होत माझ्याच नावाने मनापासून साखर कुणी वाटत होतं पालवीच्या पानांमागे चंद्र जेव्हा लपत होता माझ्यासाठी कुणीतरी तेव्हा तीळ तीळ मरत होतं ...मग कळले तेव्हा मला,गणितात मी मध्यात होतो ...काही उण्या अंकाचीच बेरीज मी करत होतो ...मग म्हटले जाउदे साला,पेपरच कठीण आहे ...अजून बराच वेळ आहे,आपल्याला कुठे घाई आहे आता मात्र ठरवलयं मी हसतच जगणार मीही आता मनाने कुणासाठी साखर वाटणार अश्यामध्येच मित्रांनो एक फायदा असतो आपलं झाकून मनामध्येच सारया जगाला हसवण्याचा आनंद असतो.... .......................................................... संदिप उभळ्कर